Rozdział 1 : Potwory są w nas

- Kim jesteś? – rozległ się cichy, słodki głos pośród ciemności.

Miasto nadal tętniło życiem, mimo, że był środek nocy. Jednak tam gdzie ona się znajdowała było pusto. Opuszczona fabryka zabawek była rzadko odwiedzanym miejscem przez innych. Ludzie nie lubili do niej przychodzić po tym jak ktoś zamordował w niej wszystkich pracowników.

Destiny uwielbiała do niej przychodzić by pobyć po prostu samemu. Nie znosiła przebywać wśród ludzi. Zawsze miała dziwną, nieodpartą pokusę by podejść do jakiejś umalowanej laluni i poderżnąć jej gardło. Nikt tak naprawdę nie znał jej imienia. Nigdy go nie wymawiała. Znana była jako Destiny. I naprawdę była przeznaczeniem. Przynajmniej tak uważała. Nie miała rodziny ani znajomych. Nie wiadomo skąd przyszła i dlaczego akurat tu została. Mieszkała sama w wielkim starym domu na obrzeżach Miasta Grzechu[1]. Ludzie omijali ją na ulicy bojąc się jej. Nikt z nią nigdy nie rozmawiał. Powstało wiele plotek na jej temat.

Była niezbyt wysoką blondynką o złotych oczach podkreślonych mocnymi czarnymi kreskami. Zawsze miała usta pomalowane na czarno, brązowo lub ciemnoczerwono. Miała niemalże białą skórę i cerę bez skaz. Ubierała się na czarno, przez co wyglądała na zupełnie bladą. Mimo to nie była Gotką czy Emo. Na jej ramionach i plecach widniały tajemnicze czarne jak atrament znaki nieprzypominające zwykłych tatuaży, których też miała kilka. Były to głównie grube poskręcane linie łączące się w niejasną całość. Jej chude palce pianistki były przyozdobione wieloma srebrnymi pierścieniami z onyksowymi kamieniami. Na obu nadgarstkach widać było fioletowo szare blizny od żyletki.

Siedziała na stojącej od lat taśmie produkcyjnej wysoko nad ziemią. Usłyszała kolejny chrzęst, a później echo kroków.

- Kim jesteś? – krzyknęła i sięgnęła za pasek spodni po długi sztylet z przeźroczystą rękojeścią.

W świetle księżyca, wpadającym przez rozbitą szybę jednego z niewielu wielkich okien tuż pod dachem konstrukcji, zauważyła ruchomy cień kryjący się za stosem brudnych, pustych i zniszczonych kartonów. Bez namysłu skoczyła w dół nie czując strachu. Wylądowała na lekko ugiętych kolanach ze skupioną i zimną twarzą. Bezszelestnie podeszła do intruza i jednym ruchem odgarnęła go do tyłu i przystawiła ostrze do gardła.

Postać była wyższa o głowę od niej. Mimo to stała pewnie i czujnie nadal trzymając sztylet.

- Kim jesteś i co tu do cholery robisz? – syknęła.

Poczuła, że jej ofiara trzęsie się. Dopiero po sekundzie dostrzegła, że to był bezgłośny śmiech.

- Nie krępuj się i mnie zabij – powiedział zimnym, męskim tonem głosu.

Szybkim ruchem oderwała ostrze od jego gardła, odwróciła intruza twarzą do niej i przystawiła sztylet do jego pleców.

- Nie myśl, że teraz nie mogę cię zabić. Jeśli wbiję ostrze w tym miejscu – zademonstrowała ciągnąć klingę do góry rozcinając jego kurtkę – przebiję ci serce – dokończyła i uśmiechnęła się słodko do niego.

Popatrzył na nią oczami czarnymi jak noc i zimnymi jak lód, które częściowo były zakryte przez lekko kręcone włosy koloru ciemny blond. Jego twarz była spokojna, a uśmiech na ustach drwiący.

Ubrany był w ciemne jeansy i czarną kurtkę ze sztywnego materiału. Przeleciał nudnym wzrokiem po dziewczynie, która wbijała mu ostrze do pleców. Miała na sobie czarne spodnie w białe krzyże, luźną czarną bluzkę na ramiączkach z dekoltem, czarne glany i koronkowe rękawiczki bez palców.

- Łatwiej ci będzie jeśli staniesz za mną – powiedział. – Nie będziesz musieć się tak wyginać.

Jego cichy śmiech odbił się echem od pustych ścian.

- Specjalista się znalazł – mruknęła cicho pod nosem. – Nie mów mi co mam robić.

- Strasznie długo ci to schodzi – westchnął. – Teraz już wiem, czemu nie chcą ginąć z twojej ręki.. To długa i nudna śmierć – Ton jego głosu był wesoły jakby rozmawiał o czymś miłym i śmiesznym, a nie o śmierci.

Warknęła na niego. Była bardzo zła. Nienawidziła kiedy ktoś ją krytykował i kazał coś zrobić.

- Znam cię, jesteś Tate Langdon – powiedziała z szerokim uśmiechem. – Ja nazywam się Destiny.

Zabrała nóż z niego pleców i schowała go na jego miejsce.

- Słyszałem o tobie – nie odwzajemnił uśmiechu. – Nie masz dobrej opinii.

- Ty też nie. Według moich informacji jesteś mordercą.

Wzruszył ramionami i zrobił kilka kroków do tyłu.

- ‘Jesteś mordercą’ znaczy tyle co ‘jesteś najgorszym potworem jakiego spotkałam, ale mnie to kręci’.

- „Ludzie przestali szukać potworów pod swoimi łóżkami, kiedy zrozumieli, że potwory są w nich” – zacytowała bez namysłu. – I skoro tak bardzo chcesz wiedzieć, nie jesteś najgorszym potworem jakiego widziałam.

Później zapadła długa cisza.

***

- To naprawdę był cudowny początek naszej ‘przyjaźni’ – powiedział Tate. – Szczególnie moment, kiedy postanowiłaś poderżnąć gardło, a później jednak zmieniłaś zdanie i chciałaś przebić serce.

- Och, zamknij się! – siliła się by nie wybuchnąć śmiechem.

Minęło zaledwie kilka dni odkąd spotkali się w opuszczonej fabryce. Tuż przed świtem oboje poszli w swoją stronę myśląc, że to będzie ich ostatnie spotkanie. Później jednak okazało się, że chodzą do tych samych miejsc. A kiedy w środku nocy Destiny zaczęła rzucać kamyki do jego okna stwierdzili, że spróbują. Oboje byli przyzwyczajeni do samotności. Mimo to próbowali spędzać z sobą czas.

Teraz siedzieli na starej werandzie w cieniu dębów na jej posesji. Z ulicy dom wydawał się opuszczony. Otaczał go dwumetrowy płot z kutego czarnego żelaza w nielicznych miejscach porośnięty wijącymi się krwistymi różami. Podjazd składał się z wielkich marmurowych płyt, brudnych i popękanych od lat używania. Trawnik miał dziwny, ciemnozielony kolor i nawet w słońcu go nie zmieniał. Wielkie, stare dęby rosły w nierównych odległościach od siebie, mimo to ich gałęzie rosły poprzeplatane między sobą skutecznie zasłaniając resztki słońca.

Dom był wielką konstrukcją na bacie dużego kwadratu. Składał się z siedmiu pięter, a pod nim była piwnica. Niektóre okna na drugim, trzecim i piątym piętrze były wybite, na czwartym większość była zabita deskami, podobnie na szóstym i siódmym. W przeciwieństwie do pierwszego.. Tam wisiały ciemnoczerwone, prawie czarne, zasłony z ciężkiego i grubego materiału. Wejście główne było częściowo zakryte przez pożółkłe liście spadające z drzew.

Ulica była zupełnie pusta. Nie była to jakaś nowość. Rzadko kiedy ktokolwiek odwiedzał tą dzielnicę. Szczególnie w taki ładny chodź zimny październikowy piątek.

- I mieszkasz tu sama? – spytał wskazując na dom.          

- Można tak powiedzieć – nie patrzyła na niego. Wpatrywała się w coś za jego głową z dziwnie pustym wzrokiem.

- Wyjaśnisz?

- Nie – wstała i nerwowo odgarnęła włosy.

Tego dnia miała na sobie czarną koronkową sukienkę na ramiączkach do połowy ud z trenem sięgającym do kostek i wysokie do kolan sznurowane buty na obcasie. On siedział na drewnianej podłodze w czerwonej bluzie i jeansach, ale czuł zimny powiew wiatru na skórze.

Wiatr przesuwał suche liście po chodniku oraz rozwiał jej włosy.

- Powinieneś iść – jej głos nie wyrażał żadnych emocji, zupełnie tak jak oczy. Twarz oświetlił zabłąkany promień zachodzącego słońca, który sprawił, że na moment jej twarz zrobiła się lekko pomarańczowa, przybierając jego barwę. – Zaraz zajdzie słońce.

- Nie chcesz bym został dłużej?

- Nie – to słowo przeszyło go zimnym ukłuciem w sercu. Później poczuł tysiące igieł rozprzestrzeniających się z krwią, które sprawiały ból niczym żyletki.

- Więc już mnie nie ma.

Przez kilka sekund po prostu siedział. Później wstał i stwierdził, że nie jest w stanie stawić kroku. Minął jakiś czas zanim zrobił krok do przodu. Później jakby automatycznie szedł prosto do bramki. Przy niej się zatrzymał.

- Spotkamy się dziś tam gdzie zawsze? – spytał.

- Dziś nie – jej głos był odległy.

Słońce już prawie zaszło zostawiając ostatnie pomarańczowoczerwone blaski światła.

- Odejdź! – krzyknęła przeraźliwie, a z jej oczu pociekł czarny płyn. Później znowu zawiał wiatr wzbijając w powietrze suche liście, a Destiny zniknęła niczym duch... 

---

[1] Miasto Grzechu – znane również jako Las Vegas